اشک های دَم به دَم ،ناله /ضجه هاي بي امان،تا کی؟

بس کن اي عروس مادرم زهرا /دوري از آب و نان، تا کي؟

لااقل بشين تو در سايه /يا نزن به صورتت هر دم

بعد روز دهم شده کارت /ناله و آه و ضجه و ماتم

من بميرم برایِ اصغر تو /بر سرت خاکِ غم تو مَريز

آنقدر چهره ات عوض شده که /به توگفتند، شدي شبيه کنيز

غمِ عالم ميان قلبم هست /ياد لبخند اصغرم ،داغم

ياد آن سرِش به رویِ نی /گشته علّت همين، ماتم

ياد آن لحظه های پايانی /قاتل جان من شده زينب

من ميان خواب می بينم /خنده های حرمله هر شب

بدترين داغ من، خدا داند /عرق شرم شوهرم باشد

خجلتی که او تحمّل کرد /تير و نيزه به پيکرم باشد